Daar neem ik mijn hoed voor af.
Nog onder de indruk van de verhalen die ik die middag gehoord had legde ik allerlei maffe hoedjes klaar voor de workshop. Dit was voor mij de eerste keer dat ik met Irakese en Syrische vrouwen zou werken. De groep bestond uit 14 echtparen en hun kinderen. Het duurde niet lang of ik had al leuke contacten met verschillende vrouwen. Ze waren hartelijk en vriendelijk en met wat handen en voeten werk kwamen we een heel eind. Iedereen was gevlucht uit hun land en moest hier in Nederland een nieuw bestaan opbouwen. Ik probeerde me in hun situatie te plaatsen en dacht aan ons knusse huisje. De kinderen en kleinkinderen die gezellig komen binnenlopen, de vrienden en familie waar ik regelmatig mee afspreek. Allemaal vanzelfsprekendheden die mijn dagboekje vullen met geluksmomentjes. Bij hen was dat ergens abrupt verstoord. Weg van je familie en vrienden, sommigen hadden hun man een jaar of jaren niet gezien en waren met hun kinderen nog maar net in Nederland. En dan geconfronteerd worden met het verschil in taal en cultuur en de chaos die je hebt achtergelaten.
Ik stond in de keuken even te helpen met de afwas en het wemelde er van mensen, Kinderen, mannen en vrouwen die allemaal hun bordjes en kopjes ergens neerzetten. Ik liet het even over me heen komen en was positief verrast dat in een mum van tijd alles schoon en opgeruimd was. De vrouwen werkten hard, snel en efficiënt . Ik begreep uit de groepsgesprekken dat de kinderen een hele belangrijke plaats voor de vrouwen innemen. Tijd voor je huwelijk maken en iets leuks met je man doen, leek niet zo te leven.
Die avond werd dan ook een spannend experiment.
Vol verwachting kwamen de vrouwen binnen. Er heerste een wat giechelende stemming. Ik begon wat te vertellen hoe ik met drama in aanraking gekomen was en hoe onzeker ik destijds was. Ik merkte dat het ze aansprak. Iedereen luisterde aandachtig. Ik was er blij mee want ik wilde eerst nog iets serieus doen. “Wie ben jij eigenlijk naast moeder van je kinderen en vrouw van je man. Wat maakt jou uniek? “ De opdracht was om een hoedje uit te zoeken die op deze vraag een uiterlijke uitdrukking gaf. Ik hoefde niet af te tellen want meteen werd er gehoor aan gegeven. Verschillende hoedjes passeerden de revue en uiteindelijk werd er een keuze gemaakt. Als een soort modeshow stelde iedereen zich voor met een uitspringende eigenschap. De sfeer werd weer giechelend, en dat was een mooi moment om de afronding aan te kondigen.
“Jullie gaan naar de zaal en daar wachten jullie mannen op jullie. Zij hebben ondertussen hout gehakt en het haardvuur aangemaakt de zaal omgetoverd tot een danszaal”.
De stemming zat er helemaal in. Als een stel uitgelaten tieners liepen we door de gang en werd er gejoeld en gelachen. Bij het opengaan van de deur werden de vrouwen met een zelfde hartelijkheid en applaus ontvangen door hun mannen. De Arabische muziek ging aan en met een aantal koppels stonden we op de dansvloer een voor mij nieuwe dans te doen. Een deel van de vrouwen dook meteen met hun man bij het haardvuur, dat paste in deze fase wat meer bij hun.
Het werd een hele gezellige avond, dansen, zingen, praten, eten. En de hoedjes zaten uiteindelijk op het hoofd van de mannen.
Wat een leuk moment in tijd om midden in een proces van zoveel veranderingen samen ook deze kant van het leven te beleven.
Het weekend werd de volgende dag afgesloten met persoonlijk gebed voor elk gezin. Ik ging met allerlei vrouwen op de foto en we werden bij verschillende gezinnen op de koffie uitgenodigd. Petje af voor deze hartelijke moedige mensen. 